Zapomnijcie o Sade (Meshell Ndegeocello, „Comet, Come to Me”, Naive)

Mirosław Krzysztofek

("Projektor" - 5/2014)

Jedenaście to chyba moja ulubiona cyfra, tak jak w przypadku Opeth, album Meshell Ndegeocello „Comet, Come To Me”, wydany w maju bieżącego roku jedenastą płytą pani „Wolnej jak ptak”, bo to w języku suahili oznacza nazwisko Meshell.

Nagrać jedenaście bardzo dobrych płyt jest wyczynem, niedostępnym dla większości współczesnych wykonawców. A tak jest w przypadku Meshell Ndegeocello.. Można również dodać, że mało jest muzyków, którzy współpracowaliby z taką ilością gwiazd. Wystarczy wymienić, chociażby The Rolling Stones, Herbie Hancocka czy Prince’a. Nie mówiąc o Madonnie. Począwszy od 1993 r. Meshell kontynuuje, pod względem artystycznym rewelacyjną, karierę solową. Album „Comet, Come To Me” to Ndegeocello w wersji „light”. Nie jest to wada. Miłośnicy klimatów spod znaku Sade powinni o niej natychmiast zapomnieć, bo to, co proponuje Meshell na swojej najnowszej płycie, jest o niebo lepsze. I niewymuszone. Muzyka broni się sama. Gdy gra cover (otwierający płytę utwór Friends), brzmi, jakby ona go napisała. Reggae, elektronika, jazz, rock, r’n’b wymieszane z lekkością, na jaką stać tylko największych. Świetni muzycy. Wszystko tu jest. A nawet więcej. Polecam.

To granie nie nudzi. Bo jest dla ludzi:-) A jak ten rodzaj „kobiecego grania” się komuś nie podoba, zawsze może sięgnąć po ostatnią, słabiutką, płytę Sinead O’Connor.

Meshell Ndegeocello, „Comet, Come to Me”, Naive.